nie ujmujac niczego arcydzielom takich tworcow jak zhang yimou czy zhuangzhuang tian, 'ba wang bie ji' jest dla mnie kwintesencja kina chinskiej piatej generacji. ma w sobie dramat, ktory wynika z konfrontacji postaw bohaterow i czasow, w ktorych przyszlo im zyc; moc kina nieskazonego popkultura, prostego jak gatunek wuxia-pian, ktory juz od pierwszych scen przynosza na mysl niesamowite zdjecia i montaz; rozmach wizualny, ktory dopelnia tresc zamiast ja sobie podporzadkowac oraz widoczna golym okiem pasje wszystkich tworcow filmu, ktora nie pozwala nawet na chwile oderwac sie od ekranu. uwielbiam filmy, ktore nie wstydza sie tego, ze sa dzielem sztuki przez duze s, ze chca mi przekazac cos wartosciowego, jednoczesnie szanujac mnie jako widza. takie bylo kino piatej generacji, pod interesujaca fabula i bardzo efektowna otoczka wizualna potrafiace ukryc tresc w taki sposob, ze na koncu to zawsze ona byla najwazniejsza. taki jest tez 'ba wang bie ji' - historia dwoch przyjaciol, aktorow odgrywajacych wciaz te sama role, ktorych idee i marzenia w miare uplywu lat i zmieniajacych sie czasow coraz bardziej sie od siebie oddalaja. duet aktorski fengyi zhang - leslie cheung i stojaca miedzy nimi gong li zostali wrecz stworzeni do swoich rol, nie da sie ukryc ze to wlasnie dzieki nim wzajemne relacje trzech glownych bohaterow sa tak wiarygodne - a zmieniaja sie rownie szybko jak otaczajaca ich rzeczywistosc chin xx wieku - od nieufnosci, do nienawisci, przyjazni, solidarnosci i ostatecznej zdrady. niesamowite jest rozstanie calej trojki, gdy leslie cheung martwym wzrokiem spoglada w twarz gong li - niewielu rezyserow potrafi dzis bez slow stworzyc tak zwykla i jednoczesnie wielka scene. a gdy po latach obaj aktorzy znow razem staja na scenie, dylemat miedzy zyciem dla sztuki albo poza nia nie ma juz znaczenia; gdy nie ma widzow, ktorzy ja docenia, jedyna droga pozostaje smierc. wielkie kino.