Zapomniałem dodać, że serial ma świetną ścieżkę dźwiękową. Muzyka podpowiada nam jakie emocje mamy na ekranie. Kilka naprawdę super kawałków.

Zgadzam się w 100%, nifdzie nie mogę trafić na soundtrack z tego filmu, pomożesz?

Pięknie napisane , ale odniosę się do uwagi na temat przedwczesnej dojrzałości głównej bohaterki- w książce jest to aż rażące. I o ile świetnie się czyta wszystko spod pióra Ferrante to tutaj lekko ja poniosło . Ja niestety oglądałam z perspektywy „skażenia” książka i pewnie mogłabym się jeszcze podczepiać, ale przez sentyment odpuszczę .

Nadrobiłem zaległości. Zafascynowany tytułem postanowiłem przeczytać również książkę. Głównie po to, żeby spróbować zrozumieć fenomen pisarki. Jej popularność. Jak również, żeby umieć skonfrontować ewentualne głosy sprzeciwu wobec serialu.
Różnic jest kilka, ale wydaje mi się, że zasadniczo trzon i sens opowieści został dość wiernie oddany. Można się spierać o szczegóły, o drobne niuanse, jak również o rozdział piąty, który jest chyba największym odstępstwem od pierwowzoru, i który może najwięcej bulwersować zwolenników książki.  Ale ja - w tej konfrontacji - stoję jednak po stronie serialu. Uważam, że te zmiany całościowo wyszły fabule na dobre!
Przede wszystkim świat wykreowany obrazem jest bardziej spójny, harmonijny i pod każdym względem sensualny! Film może lepiej oddać to, czego w książce nie zobaczymy. Emocje, mimikę, grę ciała, nastroje bohaterów. Wszystko to, co dodatkowo podkreśla psychologiczny aspekt opowieści.
W serialu usłyszymy też dźwięki, muzykę (piosenki), która jest kolejnym narratorem opowieści. Bez niej nie byłoby np. całej tej magii iskrzącego przyjęcia (odcinek 2), czy chociażby tego wzniosłego zakończenia (Io non piango).
A pisząc wprost - bez obrazu trudno byłoby mi wyobrazić sobie tamten Neapol i poszczególne miejsca związane z akcją. Niektóre kadry są urzekająco piękne. Pięknie uchwycone szczegóły i postacie! Choć zgadzam się, że niektóre momenty są też przestylizowane (na taką artystyczną manierę włoskiego kina!). I choć padły już zarzuty, iż twórcy, reżyser, przesadzili, tworząc kicz, to jednak w moim odczuciu jest to kicz w dobrym stylu. Calikiem udany!
Na koniec odniosę się do głównej postaci i jej charakteru. Jak wspomniałem już wcześniej, Giovanna jest nad wyraz mądrą, poważną i dojrzałą nastolatką (w książce jej sposób wypowiedzi może drażnić głównie z powodu wtłoczenia dorosłych odczuć i myśli w ciało 13-latki, bo książka pisana jest z perspektywy retrospekcji!), Bohaterka przechodzi przyśpieszony proces dorastania i równocześnie okres buntu i pierwszych fascynacji (miłości, jak również przyjaźni). I choć gubię się nieraz w fabule, w chronologii zdarzeń, to jednak serialowa postać jest z założenia starsza od tej książkowej. A więc wszystko jest dla mnie znacznie bardziej prawdopodobne i łatwiejsze do zaakceptowania. Pojmowanie świata według reguł 15-latki jest dużo bliższe naszemu, normalnemu rozumowaniu, niż świat pokazywany oczami dziecka. A jej gra aktorska jest dużo bardziej autentyczna niż przykładowo ciotki Vittori.